Hieronder volgt het verslag van de reis naar de refugio die Dirkje Plantinga en Michiel de Ruiter onlangs hebben gemaakt. Bij deze willen wij hen nogmaals enorm bedanken voor hun grandioze inzet, op veel gebieden. Dat ze hun hart volgen, mag duidelijk zijn, zeker als u het indrukwekkende verslag van ze leest.....

Laden voor GranadaPadul op 6 oktober. In de garage van Maureen in Smilde lag 1400 kg hoogwaardig hondenvoer te wachten. Geschonken door Mars Zoetwaren. Een prachtig gebaar, maar het moest vervoerd naar de refugio in Padul. Wij huurden een Mercedes Sprinter met 11 m3 laadruimte en laadden het voer in de auto. Thuis waren er in onze garage nog veel benches gebracht, waarin de honden uit Padul bij Granada van Malaga naar Brussel of Schiphol worden ingevlogen, verder waterbadjes voor verkoeling in de zomer, twee fietsen voor Jesus en Ana, een tractor van Maureen voor Lorenzo, de jongste zoon, veel plastic zakken met dekens en ander textiel om de honden in de refugio de koude winter te laten doorkomen.

De bestelbus was propvol en óverladen met, we vermoedden zo’n 200 kg.De 7e oktober zijn we op reis gegaan. Niki en Rafa (in Spanje Zipi en Zape geheten naar 2 kinderkomieken) lieten we in de vertrouwde handen van Maureen achter. De banden waren opgepompt naar de maximaal toegelaten 4,5 bar. Voorzichtig rijden, zeker in de bochten. We deden de 2400 km in 3 dagen.

De eerste dag overnachten we in Alençon, de tweede in Burgos. Je moet van zo’n reis een feestje maken, anders is het afzien, tenzij je een ervaren vrachtwagenchauffeur bent. Eten in een bruin eetcafé naast de prachtige stadspoort en de kathedraal in Burgos is voor ons zo’n feestje. Niks deftige gedekte tafels. Gewoon tussen de bier- of wijn drinkende mensen voor een paar euro een eenvoudige, maar toch smakelijke hap eten en kletsen over wat je motiveert om wat voor de honden te doen.

De derde dag heten Jeremy en Sophie van ons heerlijke B&B in El Puntal (Padul) ons van harte welkom. Vanuit onze slaapkamer zien we heuvelopwaarts de refugio liggen. Amper 1500 meter weg.

Bellen en mobiel mailen leverde een afspraak op met Jesus om 11.00 u op de volgende morgen, zaterdag. De nieuw te bouwen refugio, waar het voer naar toe moest, ligt in de gemeente Monachil vlakbij Granada. De huidige refugio zal op een gegeven ogenblik moeten sluiten van de niet meewerkende gemeente.

Jesus nam het stuur over toen na Monachil het asfalt ophield en een hard zand-/grindpad begon. Kuilen, bochten, smalle stukken, steile stukken en dat met een ‘overloaded’ bestelbus. Een krachtpatser, die Mercedes Sprinter. Hij bracht ons naar een volledig omheind terrasvormig terrein, waar twee gebouwen stonden. Het gebouw, een grote opslagruimte, het kleinere er tegen aan de kliniek, nog niet afgebouwd. Met de broer van Jesus en diens vrienden was de lading snel gelost.

Wat een uitzicht over het heel diep liggende Granada zo van boven en wat een rust. Jesus schetste uit zijn hoofd de verdere bouwplannen. Riolering eind oktober, dan de houten delen voor een houten huis voor Gloria, één van de permanente medewerkers van de refugio, in elkaar zetten. De hondenhokken zouden daarna langs de lage kant van de omheining gebouwd worden, natuurlijk met een dak erboven, dat wat ze nu missen. Dan de kliniek afbouwen en uiteindelijk een huisje voor Jesus en Ana en kinderen met een ruimte voor vrijwilligers. Jesus en Ana hebben het terrein voor 40 jaar. Deze gemeente, Jesus werkt er, werkt positief mee.
Maar ca € 50.000,- (dat bedrag is maar een gok) aan kosten voor de bouw, liggen niet op de plank. We zullen eens bekijken of we Aukje en haar Granada-Padulteam kunnen helpen om daarvoor leuke plannetjes te maken.
Na het uitladen eten we met Jesus heerlijke migas, een typisch Andalusisch gerecht, waarvan we het recept en het meel van Jesus cadeau kregen bij onze terugrit. We spraken af om op zondag in Granada met Ana en Jesus te ‘comer, beber y hablar’ (eten, drinken en kletsen) en om tijdens een week verblijf wat te helpen in de refugio. De werkdagen daarna zitten we tot ca 14.00 uur in schoolbankjes van een taalschool (Mester) om beter Spaans te leren spreken. De uiterst grammaticale aanpak leek wel wat ouderwets, maar paste ons wel.
Grammatica en conversatie, twee leraren, de ene, Elena, heel goed, de andere, Jesus (de naam komt meer voor), maakte zich er wat te gemakkelijk van af en sprak Andaluciaans binnensmonds. Probeer dan maar eens Spaans te verstaan.

Eén middag maakten we met de school en de leerlingen een wandeling door Granada. Een gekke gewaarwording nu met zo’n groep jonge pubers te lopen, als je zelf in het onderwijs hebt gewerkt, maar al een paar jaar geleden bent gestopt. Op de school ontmoetten we leerlingen van verschillende nationaliteiten. Velen waren geïnteresseerd in wat dat 60+-koppel met honden deed. Een meisje uit Lübeck wilde wel één dag in het weekend tot eind december vrijwilligerswerk in de refugio doen, we hebben haar zaterdag meegenomen om kennis te maken met het werk en de honden. Een idee om van tijd tot tijd ook eens Nederlandse jeugd te werven, die hun handen uit de mouwen willen steken voor de honden of voor de bouw van de nieuwe refugio. Wij hebben ervaren dat er genoeg jongeren zijn, die wat studie Spaans, wat cultuur en vrijwilligerswerk op eigen kosten gedurende enkele maanden willen combineren.
De andere middagen was het na de lessen even lunchen en dan terug naar Padul, zo’n 18 km ten zuiden van Granada, om vervolgens van 16.00 uur tot ca.20.00 uur (het werd dan snel donker) met de honden in de refugio te spelen, poep op te ruimen en foto’s te maken, zelf of met één van de Spaanse vrijwilligers, Rocio en Adam.
Ana en Rocio mailden hun foto’s al snel naar Nederland en wij kregen steeds de stand van de adopties door. We sprongen een gat in de lucht, toen de lieve Lupita, niet moeders mooiste, maar een ontroerend scharminkeltje, ook gereserveerd werd. Nu nog die lieve oudjes Baale en Duque, Flora, Joachim, Roberto en Monty en Campeon.

Soms hadden we geen tijd voor avondeten na 20.00 u in een restaurantje in Granada, omdat we huiswerk moesten maken, één keer wel zeker 2 ½ uur achtereen. De tapasbar van ‘La Cantina de Manuel in Padul was dan onze schrijftafel en met een tapa in de ene en een glas Rioja in de andere hand maakten we vele invuloefeningen om meer grip te krijgen op de vele Spaanse vervoegingen van de werkwoorden. Wat Latijn en Frans helpen hierbij.
De terugreis verliep wat anders. De drie extra dagen konden we niet naar eigen goeddunken besteden, omdat we instemden met de vraag twee honden mee te nemen. De benches werden in het laadruim vastgemaakt, maar Nira heeft er maar heel kort ingezeten. Ze was bang en op de schoot van Dirkje is zij zich al heel snel prettiger gaan voelen. Een poosje later hebben we toen ook Apollo in de cabine gehaald. Hij zat tussen ons in. De bedden in de hotels vonden zij ook een heerlijke, nieuwe ervaring. Heel wat anders dan slapen bij de honden in de refugio. Dat heet verwennen, maar als je merkt dat de dieren zich dan goed en veilig gaan voelen, dan stap je daar over heen. In Antwerpen hebben we Nira afgegeven en ’s avonds de 20ste oktober in Hoorn Apollo. Beide honden krijgen lieve baasjes en een heel goed thuis.

Bij aankomst hoorden we dat er opnieuw voer staat in de garage in Smilde, nu liefst een dubbele hoeveelheid. In één keer zal dat niet met een Mercedes Sprinter mee kunnen. We denken er over na. Opnieuw een weekje Spaanse les, ondergedompeld worden in de taal, zal onze spreekvaardigheid beslist positief beïnvloeden, dus nog eens heen en weer is een optie.

En het allerbelangrijkste, het helpen van die dieren, dat doel, dat motiveert, daar draait alles om.

Dirkje Plantinga
Michiel de Ruiter