De hete zomer lag alweer een tijdje achter me. Vele dagen en nachten heb ik me verscholen voor de mens. 's Nachts, als de straten verlaten waren, kwam ik uit mijn schuilplek en ging op zoek naar wat voedsel en veel, heel veel water. Mijn bebloede poten sleepte ik iedere avond mee; uitgeput,was ik. Mijn achterpoot deed het niet meer, vernietigd door dat ene schot ....
De pijn voelde ik niet meer  mijn honger gevoel overwon de pijn.

Vele uren, dagen, maanden, heb ik voor mijn baas mijn best gedaan, alleen hij vond dat het niet genoeg was geweest en dumpte me als een zak vuil. Achtergelaten in een gebied, totaal onbekend voor mij. Wat mij op mijn netvlies staat gegrift, zijn de stofwolken van de banden van zijn auto en een knal en de pijn in mijn poot. Gelukkig had ik er nog drie en heb me daar mee weten te redden. Bijna had ik de moed opgegeven, mijn lichaam wilde niet meer.....de kracht was weggelopen uit dat wat eens mijn stevige body was.

Engelen bestaan, dat weet ik nu zeker!
Als een lichtpunt in de donkere nacht was ze daar....heel klein, heel lief en vooral heel geduldig...Ana!Ze heeft me in haar hart gesloten, in mijn oren gefluisterd dat ik veilig was, door mijn haren gestreeld en me gekoesterd. Ze heeft me geholpen om weer op vier pootjes te staan.
ze heeft me beloofd dat er een dag komt dat ik gelukkig zal worden, gelukkiger dan in Spanje. Ik was bij haar al zo gelukkig, kon het me niet voorstellen.

Het is inderdaad na lang wachten gebeurd....ik ben mijn geluk tegemoet gevlogen, heb een korte tussenstop gehad, maar ben nu thuis en wat voor een thuis....

Mijn eerste kerst komt er aan en als het aan mij ligt worden alle pieken in de kerstboom vervangen door een prachtige reddende engel in de vorm van onze godmother Ana.

Lieve Ana en Jesus...bedankt voor het leven!