Zoals u kunt lezen op onze site, zijn Dirkje Plantinga en Michiel de Ruiter naar Spanje gereisd en hebben honden mee terug genomen op 22 augustus 2009. Hun verslag is indrukwekkend. Wij brengen het nogmaals ook hier graag onder de aandacht, om ze te bedanken en in het zonnetje te zetten.

Mensen die ergens in geloven en het omzetten in daden.

Namens Granada Padul hartelijk bedankt!

Bezoek aan Refugio Granada Padul

Een weggetje de heuvel op en dan, als we de huizen achter ons hebben gelaten, en nog enkele grijze bedrijfsgebouwen en een soort zendmast passeren, als laatste de ommuurde refugio. Veertig bij veertig meter, een grind- en zandachtige bodem, blakerende zon, grijze gemetselde muren van blokken die aan de voorkant wit geschilderd zijn met blauwe stippen om toch nog een azulejos-sfeer te creëren. Om de zoveel meter een stalen spijlenhek in de muur, de toegang tot de een hok. Geen dak. Boven de muurtjes uit steken ingemetselde lange ijzeren stangen. Aan de stangen soms gaas, meestal wat kunststof doek, dat op bouwsteigers wordt gebruikt. Het geeft geen volledige schaduw maar toch iets.

Een enkel hok is leeg, maar verreweg de meesten zijn gevuld met 3, 4, 5 of zelfs 6 honden.
Vrijwilligster Gloria zit achter haar eigen hekje onder een parasol naast het houten gebouwtje, dat in de hoek van het terrein bij de grote stalen ingangspoort staat. Zij rookt een sigaret en drinkt een Rioja.

Zoals honden dat doen, de één begint met blaffen, de anderen volgen, de één fanatieker dan de ander. Een mengeling van gevoelens. Enerzijds medelijden: ze hebben beroerde ervaringen en ze zitten tenslotte vast in wel hele simpele omstandigheden bij vaak uitersten in temperatuur: hete zon in de zomer of (vries)kou in de winter. Maar daarnaast bewondering en blijdschap om mensen, die zich het lot van deze dieren aantrekken en dat op een geweldige manier doen: liefdevol en professioneel.

De kooien gaan na elkaar en niet tegelijk open. Uit een geopende kooi stormen de dieren blij naar buiten. Lichaamsbeweging, verkoeling in één van de opblaasbadjes, smeken om aandacht en een knuffel van Ana en Jesus en van die twee vreemden, die er nu rondlopen. Sommigen in een niet aflatende poging om je neus en je oren te likken. Wij zijn enorm onder de indruk van de rust die hier heerst naast alle stormachtigheid. Er wordt nooit geschreeuwd, hooguit een rustige correctie. De dieren vormen geen ordeloze meute, maar zijn individuën die allemaal bij naam gekend worden en die allemaal, hoe kort soms ook, individueel worden benaderd, toegesproken, geaaid, geknuffeld. We kunnen zien dat ze voelen dat ze gekend worden, dat ze blij zijn met mensen. Ook honden die aanvankelijk alle vertrouwen in mensen kwijt waren. Het lukt Ana en Jesus met al hun tact en liefde, begrip en zorg, en niet te vergeten door de goede sfeer die hier heerst, ook bij deze dieren weer ‘confianza’, vertrouwen, in mensen en het leven te laten krijgen.

Ana heeft veel contact met dieren, en maakt intussen elke geopende kooi schoon met de waterspuit, die aan een grote slang vanuit een waterpunt ergens op het terrein komt. Uitwerpselen worden direct opgeveegd. En dat alles in diezelfde kalme sfeer. De ene na de andere hond komt naar ons toe. Knuffelen, aaien, spelen. Gelukkig staan er enkele kleine boompjes, die toch behoorlijk wat schaduw geven. Er zijn kleine muurtjes omheen gemetseld, waarop je even kunt zitten met een hond op schoot of tegen je aan.

Van 16.00 uur tot 20.00 uur. Kooi na kooi. Eén, de beste ruimte, blijft gesloten: de jongsten, de hele kleintjes. Daar gaan wij naar binnen. Wat een schoonheden en schatjes.
En terwijl Jesus in die tussentijd een grote kooigenoot van de gelukkige Kaiser (hij wordt binnenkort door zijn adoptieouders zelf opgehaald) een tijd uit de kooi laat, vertroetelen wij de kleintjes. Een klein witje met krulhaartjes zit een hele tijd doodstil met het kopje tegen Dirkje aan. Op Michiel’s arm ligt een hondje verzaligd te kijken, de 4 pootjes ontspannend bungelend. Als laatsten mogen de grootsten eruit. Je moet je schrap zetten om niet omver gelopen te worden. Zoveel enthousiasme in snelheid en kracht omgezet. Maar net zulke fantastische lieverds.

Wij telden zo’n 70 à 80 honden in de refugio, gelukkig al weer minder dan een maand ervoor, begrepen we. Maar Ana en Jesus hebben er ook meer dan 10 thuis: honden die zonder extra aandacht verpieteren, of bijzondere gevallen, zoals Stella die met etterende wonden werd gevonden (beschoten en helaas was één voorpoot niet meer te redden). En ook bij enkele anderen zijn nog de nodige honden ‘gestald’. Alles bij elkaar ruim honderd.

Het doel van onze reis was het begeleiden van de driepotige Stella (ze krijgt volgens ons fantastische baasjes, die heel bewust dit dier, pas anderhalf jaar, een mooi leven willen geven), van Paola, Peggy, Fibi en Nathalie. Dinsdag heen met het vliegtuig, zaterdag terug. Maar deze gelukkige honden waren al een paar dagen bij Ana en Jesus thuis. Dat doen zij altijd voor de adoptie. Ze worden dan in alle rust gewassen, gekamd, geborsteld. Wij ervoeren het als heel respectvol om de dieren heel verzorgd te laten beginnen aan hun grote reis naar een nieuwe toekomst met hun nieuwe baasjes en bazinnetjes.

Het is een zeer bijzondere ervaring het mooie en tegelijk moeilijke werk te zien van een hondenopvang in een land waar velen weinig met dieren op hebben. Een tegenwerkende, uiterst hond-onverschillige gemeente. Soms zelfs rechtstreekse agressie van omstanders bij het ophalen van een gewond of bedreigd dier. Ana heeft al klappen gehad, de refugio is beschoten en de politie weigert iets te doen. Hulp uit het buitenland is hier nog lang nodig.
Ons bezoek aan de refugio in Padul waar ook onze eigen twee bastaardbroertjes, de zandkleurige Niki en de donkere Rafa met zijn onderbeetje vandaan komen, heeft veel indruk gemaakt. En ook wij hebben ‘confianza’, groot vertrouwen, gekregen in de aanpak van Ana en Jesus: met kennis van zaken en met liefde, de sterkste combinatie. Wij zullen graag helpen meedenken over alle vormen van effectieve hulp.

Dirkje Plantinga
Michiel de Ruiter