Vandaag,.... 

De aanhoudende regen heeft Los Barios, het afgrijselijk station, een drama gebracht. Geen woorden zijn ervoor te vinden, de naast liggende rivier is uit zijn oevers getreden, .... en hulp kwam voor vele van onze hondjes te laat;ze verdronken een vreselijke dood. Stilaan vulde hun hokken zich tot 1,5 m water, ....We konden er niet geraken met de auto, pas vanmiddag konden we er doorheen. A.lles was blank maar het niveau was gezakt. Er waren er nog een 30tal, allemaal grote hondjes, verkilt en doordrenkt van de koude en modder, troosteloos en zonder moed, zonder enig levens gevoel, echt hartverscheurend beeld. Peter nam hondjes mee, en wij namen er 15 mee. Het station is leeg, we hebben onze auto tot aan de nok vol gestoken met de overlevenden, niemand hebben we vergeten, niemand,.....

Samen met de mensen van Algeciras en met de eigenaar van het dodingsstation hebben we iedereen geëvacueerd. Tranen en verdriet, onmacht en boosheid vullen je hart. We denken niet meer of we plaats hebben of niet, dit is iets waar je moet doorgaan, hen redden en hoe, dat zie je wel...

Terwijl we één per één weg haalden, tussen het vuil, de smeerlapperij, de dode ratten, als je in de droevige en onbegrijpelijke oogjes kijkt, dan breekt er iets in je, komt de boosheid naar boven naar diegene die hen ooit dumpte! God, hoe kan je zoiets doen...

Ze zitten nu veilig bij ons in de refugio, allen zijn dood- en doodmoe van de levensstrijd, vooral Pastorrr en Touch zijn er erg aan toe, beiden zijn kantje boord....

We zijn allemaal heel erg begaan, emotioneel volledig uitgeput, we voelen ons schuldig dat we niet eerder bij hen konden zijn, zij die zijn verdronken, is echt verschrikkelijk, maar we moeten nu werken aan diegene die er nog zijn,...

Mogen onze gestorven trouwe viervoeters in vrede rusten, het heeft niet mogen zijn ....