Hallo,

op 7 augustus 2009 kwam Paco (voorheen Edie) aan op schiphol. Hij was zo bang dat ik niks met hem kon, niet aaien, niet uitlaten.. hij zat alleen maar verstijfd in een hoekje de boel in de gaten te houden. Zodra ik opstond, mijn stem iets verhief of mijn arm te snel opzwaaide, zat het arme beestje alweer onder de bank te trillen. Na een week lukte het mij eindelijk contact met hem te krijgen.. ik ging op de grond liggen en kon hem zachtjes op zijn koppie aaien. De eerste keer rende hij snel weg, maar toen hij eenmaal doorhad dat ik hem niks kwaads wilde doen kwam hij weer terug voor nog een aai over zijn bol. Dit was het begin van onze hechte vriendschap!

Ik heb hem overal mee naar toegenomen, ik heb hem laten zien dat het niet eng was hier en dat niemand hem kwaad wilde doen! Dit kostte een hoop tijd, geduld en liefde! Nu 7 maanden later is er bijna niks meer over van het bange scharminkeltje! Hij is het populairste hondje van het bos.. iedereen wil met hem mee lopen en hem het liefst mee naar huis nemen. Wat een aandacht krijgt die kleine in het bos! Het verbaasd mij elke dag weer dat het kleine bange scharminkeltje zo vrolijk is en zoveel levensenergie heeft en na alles wat hij heeft meegemaakt nog zoveel vertrouwen heeft in de mens. Hij is altijd in mijn buurt en waar ik ga is hij ook, maar hij kan ook prima even alleen thuis blijven.. of bij "opa en oma" logeren. Ook deze zijn helemaal verliefd op Paco en hij kan niet vaak genoeg langskomen.

Paco heeft nu een prima leventje hier in Nederland en ik ben ook nog elke dag blij dat ik hem heb geadopteerd.
Liefs,
Celeste