De hond die je hier ziet, dat is MIJN hond. Twee weken geleden wist ik dat nog niet, Nu weet zij dat nog niet. Ze weet ook nog niet dat ze niet langer Hilary (002) heet, maar Onida. Onida is een meisjesnaam bij de indianen en het betekent THE GREAT ONE SEARCHED FOR. Vind je hem niet mooi? Ik wel. Ik vind hem prachtig. Ik zoek al zo lang naar MIJN hond en nu heb ik haar gevonden. Ik wil al een hond van kind af aan, maar toen ik klein was mocht het niet en toen ik groot was kon het niet. Wel andere dieren, zoals mijn katten (Tjoklat, Jiminy en nu Saffier en Mili'), een konijntje (Juliana) en een zorgpaard (Joffer), maar geen hond. Maar in 2008 hield ik het niet meer vol. Ik MOEST een hond. Iemand kwam met een Cocker Spaniel en ik bestelde een pup, die nog niet eens geboren was. Maar vreemd, het goede gevoel bleef uit. Dus ik bestelde hem weer af. Achteraf bleek de moeder schijnzwanger. Hoe dan ook ... weer geen hond. Maar de wens van een hond werd sterker en sterker. Op een goed moment bedacht ik mij dat ik toch het liefst een hond wilde, die ik helpen kon. Een van de vele honden die niemand hebben, die voor ze wil zorgen. Dus ben ik naar het asiel gegaan. Maar hoewel mijn hart brak door alle honden die ik zag, was er geen match. Geen van de honden paste namelijk bij katten. En mijn schattige Saffier en Mili' willen best ruimte maken voor een hond, maar dan moet die hond een beetje aardig tegen ze zijn. Die week belde ik nog even met het asiel. Ik moest wachten voor ik kon worden doorverbonden met een van de medewerkers. Op het bandje werd verwezen naar een site voor asielhonden op internet. Ik zat 'toevallig' achter mijn pc en dacht: ik kijk even. En de eerste hond die ik openklikte was ... Onida, toen nog Hillary (002). En ik las het verhaaltje en ik keek in haar lieve, wat verdrietige ogen en ik dacht: DAT IS MIJN HOND.
Wat er daarna allemaal ging gebeuren is in vogelvlucht te vertellen. Ik stuurde een mailtje en werd binnen een half uur terug gebeld door Granada Padul, door Aukje. Een afspraak om 's avonds te bellen. 's Avonds een heerlijk gesprek. En Hilary werd voor mij gereserveerd. Geweldig, geweldig, geweldig. Vlinders in mijn buik, echt waar. En ik maar kijken naar de foto's. Hoe groot zou ze precies zijn (dat kon ik namelijk niet goed zien). Aukje zou nieuwe foto's vragen. Die foto's kwamen en die zie je nu hier. O, wat kijkt ze verdrietig. Ze moet daar weg. Maar wanneer komt ze nou, Aukje, Zo snel mogelijk. Maar ik wil haar wel graag hebben voor mijn vakantie in november, kan dat? Aukje zou haar best doen. Goh, zei een collega van mij, wat let je nou om vrijdag op het vliegtuig te stappen en die hond te gaan halen. Ehh, niks, behalve dan dat ik wel vrij moet hebben om haar op te vangen. Aukje weer gemaild. Lukt het Aukje, denk je, voor 1 november a.s. Ik doe mijn best, maar als jij haar ECHT zelf wilt halen, dan kan ik dat proberen te regelen. We kunnen ook samen gaan, want dan kunnen we nog meer honden tegelijk meenemen. Er kunnen - hoewel Granada Padul nog maar net in de lucht is - al zoveel honden geplaatst worden. Ook goed, nog beter, gaan we samen. Tussendoor het huisbezoek door Yvonne van Granada Padul. Om te kijken of Onida wel echt goed terecht kwam. Heel goed, ga vooral niet over een nacht ijs. Die honden hebben al genoeg te verduren gehad. Het werd een geweldig gesprek. Ondertussen speelde Mili' met Macy, het buurmeisje van Yvonne, die voor de gezelligheid meegekomen was. En via de mail het contract met de voorwaarden. Ik was inmiddels diep onder de indruk van de slagvaardigheid en de zorgvuldigheid van Granada Padul. Vandaag het contract getekend en opgestuurd. En nu op maandagavond 20 oktober wacht ik op het mailtje van Aukje of ik alleen ga of dat we samen gaan. Om Onida te halen. MIJN hond. Ik kan niet wachten ... (wordt vervolgd)