hieronder een bericht dat via een oprichtster van diverse andere organistaties in Spanje bij ons binnen kwam. Ook wij zijn enorm geschrokken en zullen onze medewerking geven om dit naar buiten te brengen.

Beste Allemaal,

Vandaag 29 oktober 2008, de dag begon druk, vanmorgend vroeg bracht ik al twee van onze vrijwilligers naar de luchthaven,
samen met Adam en Nymfa, en twee babypoesjes, operatie gelukt, naar de volgende vlucht, andere vrijwilligers nemen ook hondjes mee,
alles loopt goed en na de vluchten ga ik met Kerry, onze nieuwe kracht naar Cartama dodenstation, vastbesloten wil ik levens redden, ....

In het dodenstation aangekomen is het een drukke bedoening, volle autos rijden af en aan, honden worden uitgeladen en onmiddellijk in de dodenkamer geforceerd,
het huilen en de doodsangsten die die dieren uitten gaan door merg en been, mannen lopen af en aan, met grote vangstokken en haken om de keeltjes
te kunnen grijpen op afstand en om hun macht en werk te kunnen uitvoeren zonder te worden gebeten....het zijn mannen met glazen ogen, gevoel noch menselijkheid komt hier aan te pas, de podencos kijken je aan, zij worden hier massaal afgeslacht, stilletjes opzij, ongezien, stonden we dit tafereel met afgrijzen te aanschouwen, machteloos, en hopend op een mirakel dat deze dieren zou kunnen redden van de dood,... maar niets is minder waar,.....

We werden gezien en weggejaagd, dit hoeft geen pottenkijkes, dit is hun macht, hun wereld, hun doden, hun verplichting van de spaanse overheid,
geen sterilisatieplanning, geen nadenken over hoe komt het dat hier duizenden doden vallen per jaar, hoe komt het dat de oven rechtopstaand en sterk afgetekend tegen
de hemelse blauwe hemel, dag en nacht draait de oven volle toeren,....,....hier wordt niet gedacht, gevoelt, hier is het doden, dag en nacht, door deze mannen met hun koude glazen ogen,....
in opdracht van de spaanse overheid,....

Verderop ontdekten we de volgende gruwel, alle puppies die binnen komen zitten samen op een klein stukje terrein, 4 m bij 4 m, hele kleintjes en grote, het doet er niet toe, sommige zijn bijna dood,
anderen kijken troosteloos en angstig voor zich uit, plots zien we dat ...
de andere puppies eten aan een dood lijkje...., toen we dat zagen hebben we echt geroepen en getierd, teveel is teveel, het lijkje dat al half was opgegeten werd uiteindelijk verwijderd waarop de andere hondjes direct weer een kleintje aanvielen, om te doden, en op te eten, gelukkig hebben we dit kleintje kunnen redden, ....uiteindelijk werd een hoopje brokjes in een hoek gegooid waarop de hondjes vlogen, ze hadden zo een honger dat ze de aarde errond mee opaten,....ze eten mekaar op van de honger,...het is onwaarschijnlijk maar waar,....15 pupjes hebben we mee genomen,
plaats heb ik niet maar we zien wel, de meeste zijn ziek en bijna dood, maar ze zullen ten minste een waardige dood hebben, ze zijn hier op deze wereld gezet om te leven, niet om op die manier te worden gedumpt en dan te worden gedood op deze meest afschuwelijke wijze,.... leven wij hier echt in 2008 ?, is dit Europa ?, nochmaals ?, is dit een land met cultuur en moraal ??, voor mij is dit ver te zoeken,
het is barbaars en sadistisch, smerig en onmenselijk, mensen, wat we vandaag mee maakten doet een mens walgen van afschuw, ik kan dit in geen woorden brengen noch uiten,.....

We zijn terug gekeerd, met een overvolle auto vol levens, het zijn onze nieuwe projectjes, toen we bij ons in de refugio aankwamen, mochten ze allemaal rennen en eten, en drinken, en knuffelen, en zot doen, en je zag die snoetjes zo veranderen, hoe ziek en hongerig ze ook waren, ze waren gered, en ze wisten het, ze voelen en ruiken niet langer de dood, maar het leven, waar ze recht op hebben,....
het grote zieke mastien vrouwtje, mager en zwaar ondervoed, maar huppelend en zwabbelend, onhandig dansend van geluk, likte de dierenarts volledig naar de hemel uit dankbaarheid voor haar
eerste koekie, na haar eerste hulp en behandeling, de twee galgo s spurtend over ons terrein en opspringend en kwispelend, lachend van contentement, de kleine cocker, de knappe straathond, de stoere beagle, en de vele puppies,.... deze zijn veilig,...... maar je hart doet pijn, denkend aan de velen die je achter liet, hun leed, hun blik,.... staat op je netvlies gegrifd,....het laat je niet los, je kan het niet wegdenken, hier wordt een mens anders van,.... Kerry, onze nieuwe kracht, kon niet geloven wat ze zag,.... weinig mensen kunnen ons begrijpen, maar als je dat ziet en voelt, dan pas kan je oordelen,
en weten, wat er hier dagelijks speelt, dit land is een gruwel voor elk dier, het is echt met geen pen te beschrijven,... geen recht geen waarde, geen bestaan is hun verzekerd,....


Wanneer worden onze noodkreten gehoord, wanneer zal hun huilende roep uit het dodenhuis een stem dragen die hen bevrijd van deze praktijken die hier jaren en jaren en jaren,
een normale gang van zaken zijn, het is de wet,....

CRY FOR THEM ANDALUSIE,....