Op woensdag 19 november had ik een heel leuk telefoongesprek met Annelies die op 7 november zelf haar Onida (voorheen Hilary) had opgehaald in Spanje. We voelden elkaar haarfijn aan en het klikte meteen. Haar hond bleek net als Reina, bij de tests die ze in Spanje uitvoeren, helaas draagster van Leishmania te zijn. Met de juiste medicijnen (elke dag een pilletje) hoeft ze echter helemaal niet ziek te worden. Aukje had ons met elkaar in contact gebracht zodat ik uit eerste hand kon horen hoe dat in de praktijk werkt.

Voor ons was de positieve testuitslag op Leishmania absoluut geen reden om van de adoptie af te zien. Reina is verder nog kerngezond en vertoont geen tekenen van deze ziekte, ze is slechts draagster en ze voelde gewoon al helemaal als onze hond.

Op donderdag 20 november om 08.00 uur ’s ochtends kreeg ik een telefoontje van Annelies. Ze besefte wat een onmogelijke tijd het was dat ze belde maar dat het huisbezoek van vrijdag niet door kon gaan en dat Aukje haar nu gevraagd had of zij misschien vandaag nog ons kon bezoeken. De afspraak werd voor die middag gemaakt en ze zou Onida meenemen, dit tot grote vreugde van mijn jongens (6 en 8 jaar oud)!
Die middag hadden we een zeer geslaagd bezoek en na een paar uur namen Annelies en Onida afscheid van ons in de wetenschap dat we elkaar vast nog eens zouden opzoeken, maar dan met Reina erbij!

Een half uur na vertrek belde Annelies me alweer op! “Ik kon nog niets zeggen, want ik moest het bezoek even afwachten, maar…Je mag haar morgenavond 11.00 uur al ophalen van Schiphol!” “Wow, wat heerlijk een week eerder, maar ik moet alles nog aanschaffen en in huis halen” zei ik. Maar dat zou allemaal vast wel goed komen. De kinderen waren door het dolle heen en we hebben met z’n allen door het huis gehost!

Vrijdag 21 november begon ik vroeg met het afschilderen van de laatste deur in de hal, dit had ik Harry beloofd omdat het na de komst van Reina er waarschijnlijk voorlopig niet meer van zou komen. Terwijl de deur kon drogen ben ik in de dierenwinkel vast alles gaan halen wat we nodig hadden. Bij buren mocht ik verschillende halsbanden en een riem lenen om voor de eerste dagen te gebruiken. Om 21.00 uur ’s avonds vertrok ik vanuit Hellevoetsluis om mijn schoonvader in Hoogvliet op te halen, hij zou meegaan met het ophalen van Reina.

Op schiphol troffen wij Aukje, Gisela en Renee van Granadapadul aan en ook alle andere adoptanten. Het was leuk met elkaar te praten aangezien we allemaal voor het zelfde kwamen en allemaal een beetje gespannen uitkeken naar dat ene moment: de aankomst van Rocio, Angelo, Bree, Linette, Gabi en Reina! Om een uur of 1 was het eindelijk zover!

Reina en Angelo zaten samen in één vervoersbox. Schuchter keken ze na die lange vermoeiende reis naar ons. Zowel bij mij als het nieuwe bazinnetje van Angelo kwam er ontroering en wilden we maar 1 ding: “Mogen we ze nu vasthouden?” Toen ze er uit kwamen zagen we hoe goed verzorgt ze er uit zagen, Ana had ze gewassen, geborsteld en sommige zelfs een leuk sjaaltje omgegeven om ze van hun beste kant te laten zien voor hun nieuwe baasjes. Renee had warme hondentruien meegenomen voor de puppy’s gezien de kou buiten.

We gingen gauw naar huis, de reis was al zo lang voor de honden geweest. Reina zat nog wat te bibberen van alle indrukken die ze had opgedaan op de achterbank. Maar na een kwartier viel ze vermoeid tegen mijn schoonvader opgekruld in slaap. Om 02.30 waren we thuis. Eerst even plasje in het park gedaan, daarna at ze gelijk haar bakje brokjes leeg, dronk wat en viel vermoeid tegen mij aan in slaap.

De volgende dag kwam de introductie met de andere gezinsleden. Dat verliep allemaal zo goed. Ze is heel lief en braaf. Het uitlaten gaat prima, ze loopt netjes naast ons en trekt niet. Luca mijn jongste van 6 jaar kan haar prima vasthouden. Het eten en drinken gaat ook goed. Beetje bij beetje went ze. Op de tweede ochtend kwispelde ze met haar staart en later die dag speelt ze al even met een balletje met Luca. De medicijnen gaan er ’s avonds met het grootste gemak in, lekker in een plakje worst. Harry moest er om lachen: hap, slik, weg. Langzaam lijkt het besef bij haar te komen: “Hier mag ik blijven”, het ontroert me. Ze is telkens blij als we uit gaan of als ze ons ziet en ze slaapt ook enorm veel. Ik denk dat ze nog even wat in te halen heeft na dat grote avontuur in het vliegtuig en de hele cultuuromslag van een Spaans asiel naar een Nederlands huisgezin. We zijn trots op haar en op hoe goed ze het doet!