We zeiden al tegen elkaar: “We krijgen vast weer honden mee op de terugreis”. En ja, hoor, het werden deze keer Leo en Leroy. Leo hield zijn naam. Leroy noemden wij op onze terugreis al Cloud, de naam, die zijn nieuwe baasjes hem wilden geven.

Velen dragen via de organisatie GranadaPadul hun steentje bij aan de verbetering van de Spaanse cultuur in het omgaan met honden; de meeste door een hond te adopteren en zo een dierwaardig leven in ons land te geven, velen door een hond in de refugio in Padul financiëel te adopteren of met donaties, vrijwilligerswerk als vluchtbegeleiding, adverteren, etc. Wij kozen ondermeer voor het transporteren van hondenvoer. Toen Maureen van der Klaauw naar Mars Nederland belde dat zij de lege pallets van ons eerste transport in oktober konden ophalen, kreeg zij direct een 2e aanbod voor nu 2400 kg gratis hondenvoer plus 200 kg kattenvoer. Haar garage stond dus direct weer vol, een hemel op aarde voor de muizen. Bij het inladen troffen we in een kapotte zak voer een nestje pasgeboren muisjes aan!

We huurden dus voor de 2e keer een verhoogde en verlengde Mercedes Sprinter. 8 december laden, voer en grote vliegtuigbenches, en 9 december vertrek uit Bolsward. De 3-daagse autoreis verliep vlot. Bij aankomst was het weer nog mooi in Granada. Dit keer kregen we onderdak in Monachil in de grotwoning van Jesus’ ouders (hun zomerverblijf). De open haard en 2 elektrische kachels zorgden voor nét voldoende verwarming.

Weer 5 dagen naar school om Spaans te leren, ’s middags in de refugio helpen. ’s Zomers van 4-8, nu van 4-7. Het was soms wel erg koud en donker. Onze taak daar is een dankbare, met honden spelen en knuffelen. Socialiseren is één van de belangrijke taken in de refugio. Lieve, prachtige dieren, die het al veel beter hebben dan veel huis- en zwerfhonden daar, maar een huis en een baas blijft het doel, ook voor de oudere honden als Duque, Bale, Flora, Joaquin, Roberto en Campeon.

Met eigen ogen zagen we het werk van Jesus. Op het terrein van de nieuwe refugio in Monachil waren al 2 nieuwe hondenverblijven gebouwd, de buitenkant versierd met natuursteen. Goed geconstrueerd op een betonnen bodem, waarin tevoren riolering was aangebracht. Dat gaat er een stuk beter en professioneler uitzien dan de huidige, wel zeer eenvoudige refugio in Padul. Mooi om te zien, dat er met wat geld uit Nederland ook voortgang was te constateren. En ach, de weg omhoog naar de nieuwe refugio blijft voorlopig onverhard en behoorlijk eng, maar de geladen Mercedes Sprinter met nog ca. 3200 kg (we hadden 600 kg overgeladen in de bus van Jesus, ja we waren overladen vertrokken) trok gelukkig goed tegen de hellingen op door kuilen en over stenen.

De 2e keer die week, dat we de naar de nieuwe refugio gingen met Ana, Jesus en hun kinderen, begroeven we de 2e van de 4 pups, die Ana in huis had. Een 3e lag nog aan een infuus. Ook dat is werk, ook dat zijn ervaringen, die Ana en Jesus dag in dag uit meemaken. Dan weer een hond ophalen, die aan een boom is vastgebonden, dan weer pups ophalen en opkalefateren, die tussen het vuil worden gevonden. Zieke honden verzorgen tot ze weer gezond zijn. En pups tegen kou beschermen. Ana heeft op dit moment de 22 honden die meer zorg behoeven thuis, naast de ca 80 in de refugio en Gloria haalt elke nacht de kleine, jonge honden en pups binnen om ze tegen de snijdende kou te beschermen.

Hart voor alle dieren, dat hebben zij. Jesus demonstreert regelmatig in Spanje tegen het verminken van stieren. Een gejuich ging op toen we vrijdag tijdens een gezamenlijke maaltijd hoorden, dat Catalonië had besloten het stierenvechten te verbieden. Weer één van de Spaanse autonome landen, die het bestrijden van dierenleed boven de oude traditie stelde. Vooruitgang heet dat, weer een succesje tegen een oude, anno 2010 niet meer te verdedigen Spaanse cultuur. Daarom is het werk van Granada Padul zo mooi en nog lange tijd nodig.

Leo en Leroy (Cloud) liepen nog van niets bewust in de refugio, spelend met de andere honden. Net als vele sprongen ze tegen je op, zij wilden zo graag je handen en je gezicht likken, zo graag persoonlijke aandacht. Maar tegen de meesten moest je zeggen: “Misschien komt er spoedig een baasje voor je, maar nu nog niet”.

Het is goed te ervaren, dat er ook in Spanje vrijwilligers zijn, die de refugio helpen. Gloria natuurlijk, die in een houten éénkamerhuisje op het terrein woont en o.a. ’s ochtends de dieren vrij laat spelen. De Senegalees Adam komt driemaal in de week de verblijven schoonspuiten. Andere dagen is er incidenteel hulp om de honden uit te laten, foto’s voor de adoptiesite te maken etc., want Ana kan er niet 7 dagen in de week zijn. De regelmatige gang naar de dierenarts vergt elke week veel tijd. De 2 eigen kinderen en het huishouden met 22 extra zorg behoevende dieren vragen aandacht. Geadopteerde honden worden vliegklaar gemaakt: wassen en kammen, reisplanning, medische en reisdocumentatie, op en neer naar vliegveld Malaga en de uren durende procedure daar. Voedsel, medicijnen, schone dekens en kussens, (er moeten geen ziektes of andere ongemakken uitbreken) plus talloze onnoembare klussen en incidenten. Zo was er in oktober 3 dagen geen water: een ramp in de refugio (en het was ook nog 30 graden!). In een groot deel van de gemeente was een waterleidingprobleem en in Spanje gaat dat dan wat langzamer dan hier.

Wij hopen vurig:
dat velen hun financiële steentje willen bijdragen, opdat de nieuwe refugio, waar Ana en Jesus ook zelf gaan wonen, er niet pas over 5 jaar staat, maar (veel) eerder.

Wij danken Dirkje en Michiel voor hun wederom hartverwarmende en liefdevolle inzet. Mede dankzij hun, krijgen we zicht op hoe de refugio langzaam vorm krijgt en dat er nog veel nodig is om het tot een goed eind te brengen.