Op 29 maart jl., op vliegveld Zaventem kwam Anais aan. Ze was doodsbang en niet uit haar bench te krijgen. En dus ging ze met de gehele bench mee in de auto. Thuis aangekomen bleef ze maar lopen, uitglijden en haar behoefte doen. 

 

Twee dagen lang hebben we kilometers gelopen om haar zindelijk te krijgen. 

 

Ze was bang voor de tv (ze gromde ernaar), een fiets, kinderwagen, mensen, andere honden, noem maar op. Vanaf dag 2

werd ze al iets rustiger, ging ze zelf af en toe liggen en kwam ze steeds langs om aangehaald te worden.

Vandaag nog geen twee weken later, is Anais al veranderd. Als je 's morgens uit je bed komt blijft ze tegen je opspringen, kwispelen en gaat graag mee uit (behalve als het regent, dan draait ze zich om en wil weer naar binnen).Ze begrijpt de woorden zit en blijf  maar het belangrijkste: het is een verschrikkelijke knuffeldame. 

 

 

Ze is te groot, maar als ze kon ging ze met haar 20 kilo bovenop je zitten (ze heeft het zelfs geprobeerd maar dat ging een beetje lastig). 

 

Ze geeft de hele dag pootjes en legt haar kop in je nek. Als je op de computer zit druktzij de muisknop wel voor je in (of likt hem af). Vandaag hebben we haar voor het eerst los laten rennen: ze leek wel een paard. Ze genoot vanhaar vrijheid en ging later doodmoe op het gras liggen. Gelukkig kon ze in de auto een beetje bijkomen. We hadden een en ander zwaarder voorgesteld maar het ons erg meegevallen: 

 

 

 

 

 

Anais past al helemaal in het gezin en volgens ons heeft ze het ook erg naar haar zin.

De adoptanten van Anais