Als geboren en getogen kattenliefhebster ben ik elke dag weer verbaasd over het feit hoe ongelofelijk leuk het is om een hond(je) te hebben. Elke dag is weer een nieuwe en bijzonder vrolijke belevenis samen met Lupa. Met de dag leren we elkaar beter kennen en vertrouwen en dat sorteert in en geweldige band wat ik me nauwelijks voor kon stellen. Soms is het alsof Lupa ( Luppie voor vrinden) mij zonder woorden begrijpt, iets telepathisch.Dat ervaar ik als heel bijzonder.Het is wel duidelijk te zien en te merken dat zij ooit ergens door iemand goed opgevoed is. Ze is gek op wandelen, loopt nu ook wat vaker los waar het mag en we letten dan heel goed op elkaar. Als zij vooruit loopt kijkt ze voortdurend om of ik er nog wel ben. Soms loopt ze –als een hond- aan mijn hielen achter me aan. Andere honden ontwijkt ze het liefst, daar heeft ze haar buik van vol, denk ik dan maar. Buiten lekker spelen moet ze nog leren, dat durft ze alleen nog maar thuis, binnen. Dan kan ze helemaal uit d’r bol gaan en komt de terriër die er in zit er helemaal uit.

Samen met Pierik, mijn rooie jewetwelkater, gaat het ook steeds beter.Of moet ik zeggen: minder slecht? Nee, het gaat goed. Ze gedogen elkaar en Luppie weet donders goed dat ze enige afstand van die rooie moet houden. Ze heeft al een paar flinke aaien (met nagels) van die rooie moeten incasseren. Gelukkig is Lupa razend snel en komen de tikken op haar kont terecht. Wat ze wel samen doen is bedelen. Soms is Luppie ook heel erg waaks en slaat ze aan als ze gerommel op de trap hoort. Dat mag. Gelukkig is het geen keffer die maar door blaft of piept of jankt. Wat dat betreft is het een heerlijk rustig en beschaafd hondje. Ze kan ook prima voor een paar uurtjes alleen zijn.
Elke ochtend word ik uitbundig begroet alsof ik dagen weg geweest ben. Ze kwispelt dan zo hard dat het lijkt alsof haar gekke krul staartje er elk ogenblik af kan vallen. Na die uitbundige begroeting krijgt ze de rennert, het huis is dan bijna te klein. Oren in de nek en kont bijna over de grond. Het is geen gezicht en elke keer lig ik weer in een deuk, wat haar dan ook weer duidelijk plezier doet. Wát een gek beestje.
Soms ligt ze als een kat op schoot en ligt me aan te kijken met een paar ogen …. daar wordt ik dan helemaal sentimenteel van. Wat gaat er om in dat koppie? Wat denkt ze?
Ach arme, wat heb je allemaal meegemaakt?
Wat ben ik blij dat ik haar uit Spanje heb kunnen adopteren. En zij ook, daar ben ik van overtuigd.

Groet en Poot
van
Sima & Lupa