Kerstavond 2008 sliep onze lieve schapendoes Beau in, 14 jaar oud. Hij was al dement, doof, liep en at moeilijker. Een zwaar besluit werd ons bespaard: een fatale beroerte. Poes Jayke was ook net gestorven. De 13-jarige asielkater Boor was nu alleen. We wilden even wachten met nieuwe asieldieren, maar googelden al wel eens en toen stond daar: Zipi, een klein hondje van 7 maanden ‘dat maar niet gezien wordt en al te lang in de refugio zit’. Bam, duidelijk, die komt bij ons. Kiezen kan en wil ik toch niet. Wat betekent dat begrip mooi nou, en gedrag hoeft ook niet model te zijn. Zijn wij mooi, altijd goed hanteerbaar? Mooi is bv. plaatjes loslaten, proberen te leven met onvolkomenheden, met wat er is. Alles viel weg: eerst een reis maken, liever een oudere hond etc.

Tja, en toen stond daaronder ‘en dit is zijn broertje Zape’, een kwetsbaar hondje, nog kleiner, met een stoer centenbakkiebekje. Hoewel we onbewust uit waren gegaan van (weer) één hond, werd er niet eens over gepraat: natuurlijk scheiden we die twee niet! Een nieuw tijdperk. Zondagavond 04 januari Aukje gebeld en donderdag de 8e naar vliegveld Zaventem om samen naar huis in Bolsward te rijden. Daisy die naar Groningen moest tussen hen in, in een hele grote bench. Het kleine duo Zipi, el rubio/de blonde, en Zape, el moreno/de donkere (naar twee Spaanse tv-kinderkomieken), ging Niki en Rafa heten. Niki van Nikeos-‘hij die overwint’, en Rafa van Rafaël-‘whom God has healed’. Hoewel niet gelovig, maakten die betekenissen die erbij stonden in de namenlijst indruk: al zo veel beleefd in zo’n klein leventje. Het begin van een veelbewogen jaar. Hoewel we soms zo verstandig kunnen zijn, waren we nu wat onbesuisd. Maandag de 5e gingen we naar een poezenasiel in Luinjeberd, in de buurt van Heerenveen, en kwamen terug met een miezerig poesje van 10 jaar en haar enorm dikke zoon van 9. Na de serieuze namenzoektocht voor de hondjes raffelden we de poezennamen wat af: hup, doe maar Jip en Joep, allitereert wel lekker.

Een bewogen 2009 volgde. Vijf dieren met een verleden die moesten wennen, waaronder 2 katers, er lustig op los sproeiend. De hobby in art déco-meubeltjes, her en der opgeslagen, leverde Boor en Joep een rijkdom aan tafel- en stoelpoten op om je vlag op te planten. Helaas veelal in de was gezette meubeltjes waar het lekker intrekt en zeer zichtbare sporen nalaat. Ook de onderste planken van de boekenkasten waar onze kamer volledig mee ‘behangen’ is waren frequent doelwit. Hondjes en poezen waren beurtelings de baas. Eerst de fase van kattendominantie: als Rafa zoek was, zat hij steevast op de overloop, gegijzeld door starende poezen, die dat uren kunnen volhouden.

Toen kwam de dag dat hij het zat was en op de één of andere wijze had ontdekt dat een kat het hazenpad kiest als je erboven op duikt. Nu, dat leek Niki ook wel wat. Dus geen kat die meer in de kamer durfde te komen of van het ene naar het andere vertrek durfde te gaan zonder heel voorzichtig om de hoek te loeren. Rafa, gravertje en jagertje, had ook de kippen ontdekt. Helaas glipte hij een keer mee het hok in, waar een hels pandemonium uitbrak, toen hij vakkundig de 10 kippen plus haan alle kanten op joeg. Terwijl alles uit mijn handen viel tussen al dat in het rond stuivende pluimvee, slaagde hij erin met een kip in de bek de struiken in te duiken, er bovenop. De kip leek dood, maar tot mijn verbazing lag op die plek een paar uur later alleen een hoop veren en liep er een kip met wat kale plekken, maar verder ongedeerd, door de tuin. Weer wat geleerd: kippen kunnen zich ‘dood houden’.

Er valt een boek te schrijven over alle startperikelen, kwalen en ongelukjes. Ik denk dat we met zo’n 25 dierenartsbezoeken tot zijn beste klanten behoren. Vele adviezen en middeltjes van dierenarts, dierenwinkel, internet, boeken zijn uitgeprobeerd. Ik kan nu huishouden en poetsen als de beste. Maar 2010 lijkt vrede in huis te brengen. De dieren groeien naar elkaar toe. Gelukkig leveren mijn cursussen filosofie en Tai Chi ook nog wat op in de vorm van geduld en relativeringsvermogen! Bij elk incident even ademhalen, niet in de stress schieten en denken: ho meid, wat is belangrijker, een dier een plek geven en langzaam maar zeker wat vertrouwen laten krijgen of een ondergeplast kastje of boek. En dat werkt verrijkend.

’s Ochtends na het opstaan gaan we eerst een poos aan de wandel en dan lopen er 2 schatten van hondjes voor me: het ene staartje krult naar links, het andere op precies dezelfde manier naar rechts. En dan ben ik helemaal verliefd.

Dirkje Plantinga en Michiel de Ruiter