Alweer bijna drie maanden mag ik me de trotse baas van Puck noemen. Deze prachtige (wat mij betreft de allermooiste) hond kan ik nu al niet meer missen. Er werd me vantevoren gezegd dat ze, als ze in een bos zou lopen en een vogel zou zien, weg zou zijn. Nu vond ik het zielig om een hond die veel beweging nodig heeft altijd maar aan de riem te houden, dus in het bos, en ver van de auto's en wegen af, mag ze los. Inderdaad vliegt ze achter de vogels aan, en is ze helemaal in haar element, maar als ik haar roep draait ze meteen om en komt ze terug. Vaak roep ik haar na een uur wandelen in het bos aan de riem, en valt ze daarna lekker op haar mat in slaap. Ze houdt me constant in de gaten, en ik krijg niet eens de kans om weg te lopen, want ze komt me vrolijk achterna. Tennisballen, stokken, eikeltjes, alles wat snel beweegt is niet veilig voor haar. Ze begrijpt me als ik wil dat ze weer aan de lijn komt, dan blijft ze keurig staan en kan ik naar haar toe lopen, en de weggegooide bal brengt ze keurig terug. En dat zonder training!

Ik kan vol trots naar haar kijken en zelfs genieten van haar ondeugende puberstreken (met mijn hardloopschoenen in haar mond de kamer binnenkomen om daar eens lekker op te gaan kauwen, in de parkvijver springen ondanks dat het nul graden is, zo druk zijn dat ze niet te stoppen is en de lamp omgooit....)
Kortom, Ik kan niet meer zonder haar.
Groetjes,
Sanne